Το 12 Monkeys (12 Πίθηκοι) του Terry Gilliam αφηγείται μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Είναι μια ιστορία με πολλά από τα στοιχεία που μου αρέσουν συνήθως. Έχει ταξίδι στο χρόνο, ένα τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε, love story δίχως μέλλον και τελειώνει με τρόπο που εγγυάται πως ο θεατής θα θυμάται το φινάλε μέχρι να πεθάνει ή να πάθει Alzheimer. Όταν έμαθα λοιπόν πως ο Gilliam βασίστηκε σε μια παλιότερη γαλλική ταινία του 1962 σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να δω το «αρχικό υλικό» έτσι, για εγκυκλοπαιδικούς λόγους.
Το La Jetée του Chris Marker στα μόλις 28 λεπτά της διάρκειας του, κατάφερε να μου αποδείξει πως δεν υπήρχε τίποτα το «εγκυκλοπαιδικό» σχετικά με αυτό. Αποτελούμενο σχεδόν αποκλειστικά από εναλλασσόμενες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και αφήγηση πάνω από την εικόνα, διηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που ταξιδεύει στο χρόνο και αναγκάζεται να ξαναζήσει τις αναμνήσεις του χωρίς να μπορεί να τις αλλάξει ή να μπορεί να ξεφύγει από αυτές. Η μοναδική του χαρά βρίσκεται σε έναν κόσμο που πρόκειται να καταστραφει.Είναι μια ιστορία για το ανθρώπινο μυαλό, τη μνήμη και το χρόνο.
Το La Jetée είναι σήμερα ένα έργο, τόσο φρέσκο σαν εικόνα όσο ήταν και το 1962.
Σα νόημα, θα έιναι διαχρονικό για όσο υπάρχει άνθρωπος.
http://www.imdb.com/title/tt0056119/
Και μια συνέντευξη του δημιουργού εδώ
